سخن مدیر مسئول

دکتر محمد مهدی علیشیری تقریبا از اواسط دهه ۱۳۷۰ شمسی، توسعه مدیران برای اداره سازمان‌های کشور در دوره بازنشستگی گسترده مدیران فعلی تبدیل به موضوع بسیاری از بحث‌ها، نشست‌ها و راهکارهای مدیریتی شد. با وجود اینکه به نظر می‌رسید نگرانی گسترده‌ای در بین مدیران و خط‌مشی‌گذاران کشور در زمینه آینده سرمایه مدیریتی کشور وجود دارد اما می‌توان ادعا نمود که با وجود سرمایه‌گذاری گسترده انجام شده در این حوزه، بازده مطلوبی به دست نیامد. عدم تثبیت روش‌شناسی‌های موجود برای توسعه مدیران در کنار ناآمادگی جدی سازمان‌ها برای طی کردن دوره گذار نشانه‌های بارز این امر هستند. هنوز هم در بسیاری از سازمان‌های بخش دولتی یا خصوصی، می‌توان ردپای مدیران با سابقه‌ای را مشاهده کرد که تکیه‌گاه نظام اداره سازمان هستند و جایگزینی برای آنها پیدا نشده است. کنکاش‌های فراوانی در مورد علت این ناکامی در کشور انجام شده است اما به نظر می‌رسد که برخی از ابعاد این مشکل را باید در محورهای زیر دنبال کرد: